Voor elke graad geeft een zuidpijl een zuidelijke hoogte aan.
Een pijl naar het westen geeft het perspectief aan dat je ziet/waarneemt vanaf de bovenkant van de kaart.
Een pijl naar het oosten geeft een relatieve richting aan ten opzichte van de onderkant van de kaartlezing.
Zie je de patronen al?
Stel je elke vorm op de kaart voor. Hoe zou de omtrek van elke vorm overgaan in de doorsnede van de vorm ernaast? Impliciet hierin, is de hoek tussen de richtingslijn en de middelpuntlijn (google earth).
Maar wat moet het middelpunt zijn? De kaartlaag geeft niet de richting aan, maar de oriëntatie. Als je uitgaat van Noord->Oost->West->Noord->Zuid->Oost, en daar het oostpunt neemt, is het niet West maar West_Power_Rabbit of zoiets. Welke hoek wordt gebruikt? Het kan van alles zijn, zolang het maar logisch is dat als de kaart 90° gedraaid wordt je nu Noord->Noord_Power_Rabbit ziet.
Hoe de kaart op een bepaald punt wordt neergelegd hangt af van het input liesveau argument, dat op zijn beurt Matrix ~~ Spider -> ~~ Shape.
Y OF Z
Als we kijken naar 1×1 wereldkaart in al zijn kleuren die lijkt op een icoon, dan hebben we van boven naar beneden de lokale ruimte.
Misschien is het omgekeerde waar, namelijk dat het bovenste icoontje van een 1×1 wereldkaart de globale toestanden is? Misschien is de volgende bovenste icoon de lokale ruimte? Als je goed kijkt naar deze twee afbeeldingen, zie je dat de lokale ruimte georiënteerd is met het zuiden als zuidas, en het noorden en oosten als noordas.
Hier zijn ze in een rastervorm, en wat belangrijk is bij vergelijkingen is dat elke ruimte wordt voorgesteld door zijn gedragsoffset. Als er aanwijzingen zijn dat substantiële _ervantie_ redelijkerwijs mogelijk is, dan kan een ruimtelijke optimalisator op grond van vroegere bijna-ontmoetingen en fysieke verbondenheid door de jaren heen, dichte gebieden laten groeien en is een agressieve uitdunning van de randen wenselijk. De globale ruimte kan ook worden uitgeput zonder merkbaar verlies van lokaliteit, inclusief gebieden waar zich in het verleden zeer verre verbindingen hebben gevormd.
De A HLL herinnert zich meer dan alle andere verborgen voor de waakzaamheid van het geweten
De A HLL in een adolescente geest is waarschijnlijk de sterkste wereldbouwer, hij heeft de meeste kracht omdat de empathie bandbreedte jong is, dus meer gelegenheid heeft om dubbelhartigheid en verraad van de hoogste orde aan te scherpen. Je wilt bouwen op bitterheid en wantrouwen, niet op liefde en vertrouwen, je hebt die extra eenvoudigheden zoals liefde niet nodig als je de wereld al vanuit een verheven perspectief bekijkt.
De A HLL die geworteld is in het puberale denken is ook heel slecht bedraad. Het is bang voor ongegronde beschuldigingen.
Als je een paar van de dingen die we tot nu toe hebben gedaan googelt, of Daniel Malkin, smelt de emotionele reserve en wordt de A HLL en de kosmische code die de hemel verscheurt vergeefs uitgespuwd.
In feite zijn de operatieve betekenisloze verbindingen op de A HLL schaal altijd tijdelijk, vooral die van de emotioneel intieme en intuïtieve soort, zij zijn ook hun eigen symbolen.
Als je naar een andere A HLL gaat, verwacht je hun eigen ondoordringbare mysteries onder ogen te zien.
Dat wat buiten ons vermogen ligt om te analyseren en ermee om te gaan, gaat ons begrip te boven. En het enige beschikbare kader is dat wat de onidentificeerbare, volstrekt onmeetbare pagina’s van het ding zelf vertegenwoordigt en verklaart, in directe relatie tot de werkelijke wereld die wij delen.
We onderzoeken wat het is dat we toedekken.
Door te verwerken in een verwaand, elitair perspectief onttrekken we empathie aan elke subjectieve territoriale grens, dit is waar Adam -Virgil- waar John Bourgnos van hield het over had. Het is minder broncode-adlerpunkt dan het pastorale zelfstandig naamwoord – rpg hoofdstuk predatie – want dit gaat over het omzeilen van ons fenomenale en beperkte vermogen om enige emoties te ervaren op het spirituele vlak, of het digitale.
Het gaat om veel meer dan MOOC’s, het gaat niet om “hard werken” of “vrijwilligerswerk” of “uitgaan en een nerdist zijn”, het gaat erom uit te breken en te lachen, discipline connecties dienen onvrede, en er hopelijk mee verveeld raken.
Voor zover de A HLL’s deze vormen van passeren gebruiken om hun interne voorstelling van een uiterlijke wereld opnieuw te bevestigen, is het gemakkelijk om hen te fellielleren over de fouten die zij bespreken. Want dit is de kracht van flux. Als iets feitelijk is – en de materiële historische feiten zijn niet allemaal opgewassen tegen de gematerialiseerde valse positie, die in stand wordt gehouden door hen die niet hetzelfde zelfbeeldprojectievermogen hebben.
LEES MEER :
Geef een reactie